پنجاه و شش

دیشب خوابیده بودم روی تخت اون یکی اتاق. ملافه رو کشیده بودم روی سرم. خواب دیدم اونی که فراموشش کرده بودم اومد همونجا و ملافه رو از روی سرم کشید و همونجوری که سرم روی بالش بود زل زد تو چشام و گفت من دارم از ایران میرم، واسه همیشه. بعد همونجوری که تو چشام زل زده بود گفت من که دارم میرم، می ذاری یه بار ببوسمت؟ من تو بیداری دیگه نمی خوامش. من بوی فرند رو می خوام توی بیداری. ولی توی خواب تمام خواستن و شوقی که من و اون واسه اون بوسه ای که هیچوقت اتفاق نیفتاد - و من بابت این اتفاق نیفتادن خوشحالم- داشتیم یه دفعه به دلم هجوم آورد و توی خواب، همون جایی که من توی واقعیت خوابیده بودم، همو بوسیدیم. توی خواب با شوق بوسیدمش. اما همون آن، توی همون لحظه ی پر اشتیاق، داشتم پیش خودم فکر می کردم که بوی فرند، کیسر بهتری هست.
مغزم هنگ است و یک ورژن خاصی از افسردگی گرفته ام. زیاد فکر می کنم. خیلی زیادی. بعضی وقتا یهو به خودم میام می بینم دارم به یه چیزی فکر می کنم که خیلی پیچیده هست و به من هم هیچ ربطی نداره. به اونی که توی مغزم داره زر زر می کنه می گم خفه شو، آخه به تو چه. و دو دیقه بعد، دقیقا دو دیقه بعد دوباره زر زرش رو درباره یه موضوع دیگه شروع می کنه. بعضی وقتها می گذارم همینجوری زر زر کنه و توی مغزم رژه بره و بر.ینه به اعصابم. خسته ام. خوب بودم ها. خوب شده بودم. اما باز خسته شدم. به خودم می گم خسته نشو. می گم لبخند بزن. لبخند می زنم. من هیچوقت نتونستم خوب نقش بازی کنم. لبخند که می زنم قیافه م مسخره میشه. به خودم میگم لازم نکرده. همون قیافتو به قول داداش بزرگه ی مهربون اَن کنی بهتره. قیافه م رو همون اَن می کنم. اصلاً بذار امروز این شکلی باشم.
بوی فرند رو یک هفته س ندیدم. می گم امروز برمی گردی بیام ببینمت؟ یکم ناز می کنه که بذار ببینم کارام چی میشه. یکم صبر می کنم و توی این یکم صبر کردن باز با خودم فکر می کنم که گاهی مثل اینکه بوی فرند، گِرل فرندمه و من بوی فرندش! بعد از یکمی صبر، بوی/گِرل فرند میگه که میام امروز و من مثلا خیلی ذوق زده میشم. نمی دونم چرا واقعاً اون قدر که باید، ذوق زده نمیشم. انگار نه اینکه خودم بهش گفتم بیاد. در هر حال امیدوارم تا عصر که بیاد ببینمش قیافه م کمی بهتر از اَن شده باشه.